مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی با تحلیل رفتار متقابل بر عوامل شخصیتی معتادان بهبودیافته

هدف :هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی با تحلیل رفتار متقابل بر عوامل شخصیتی معتادان بهبود یافته بود. جامعه آماری مردان مبتلا به اعتیاد در شهرستان قم بودند که از میان آنها 90 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. نمونه‌ها بر اساس سن، جنسیت، تحصیلات و وضعیت تاهل همتا شدند. گروه آزمایش، آموزش واقعیت‌درمانی گروهی گلاسر و تحلیل رفتار متقابل را طی 10 جلسه 60 دقیقه‌ای دریافت کردند، ابزار استفاده شده در این پژوهش، پرسشنامه نئو (مک‌کری و کاستا، 1985) بود. روش: روش تحقیق به شیوه نیمه آزمایشی پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه کنترل بوده و برای تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته‌ها: تحلیل‌ها نشان داد که آموزش تحلیل رفتار متقابل در مقایسه با واقعیت درمانی گلاسر به طور معناداری موثرتر بوده و موجب بهبود عوامل شخصیتی معتادان بهبود یافته شد. بحث و نتیجه گیری: معتادین بهبود یافته با قبول کردن واقعیت و پذیرفتن مسئولیت رفتارهای نادرست و انتخاب سبک زندگی سالم تر و یادگیری مدل‌های شش‌گانه روابط، بازی‌های روانی و تغییر پیش نویس زندگی توانستند عوامل شخصیتی خود را بهبود ببخشند.